Er zijn onder degenen die in de locale (Arubaanse) media publiceren gelukkig ook mensen met gezond boerenverstand. Mensen die zich niet laten meeslepen in de vuile oorlog die door de politici van alle gezindten sedert te lange tijd wordt gestreden, en waar iedereen op Aruba bij verliest (uiteindelijk ook degenen die denken dat hun belangen daarmee zijn gediend). Ik verwijs hierbij naar de "Editorial" (pag 04) van de BonDia van 17 juli j.l.
Daarin wordt in het kort gesteld, met aanhaling van Lionel Capriles "Aruba is politiek verziekt", dat het nu eindelijk afgelopen moet zijn met het politiek gezeik (mijn woorden: cvc) en dat het land geregeerd moet worden, en wel nu, en op adequate wijze, wil het land een toekomst hebben.
Ik onderschrijf dit relaas in zijn geheel, en nodig u uit om het te lezen (in Papiamento). Ik voeg eraan toe dat onze volksvertegenwoordigers en de leden van onze regering dit schrijven speciaal ter harte mogen nemen, en er de consequenties uit trekken. Willen en/of kunnen zij niet in de eerste plaats in/aan het belang van het land Aruba en zijn bevolking handelen en denken dan dienen zij dringend op te krassen. Amen.
18 juli, 2008
belastingteruggaaf, bedankt
Heden kreeg ik de in het jaar 2005 teveel betaalde inkomstenbelasting en premies volksverzekeringen op mijn bankrekening terugbetaald. Tenminste, dat denk ik, want de definitieve aanslag 2005 (schriftelijk) heb ik nog niet ontvangen. Ik weet dus nog niet wat de belastinggaarders hebben uitgespookt, en of ze het wel goed hebben gedaan. Wantrouwend zegt u? Ja hoor, ik ben wantrouwend geworden, en helaas niet zomaar.
Maar zelfs als het teruggegeven bedrag blijkt te kloppen kom ik er aan te kort. Want sedert 2005 is onze florin veel minder waard geworden. Reken maar even mee. Inflatie in 2006 was ongeveer 3%, inflatie in 2007 was ruim 10%, en in het jaar 2008 tot dusver is ons geld ook weer 4% minder waard geworden. Een florin van 2005 was dus (103/100)x(110/100)x(104/100)=1,18 maal zoveel waard als de florin van vandaag. Ik kan er dus maar 100/118= 85% voor kopen van wat ik er in 2005 voor kon kopen. En dat dus alleen door toedoen van de traagheid van de belastinggaarders.
Daarvoor, jongens en meisjes van de Belastingdienst: bedankt maar weer.
N.B. Eigenlijk was ik blij verrast dat er nog wat is teruggegeven. Kan ik weer een paar rekeningen van betalen.
Maar zelfs als het teruggegeven bedrag blijkt te kloppen kom ik er aan te kort. Want sedert 2005 is onze florin veel minder waard geworden. Reken maar even mee. Inflatie in 2006 was ongeveer 3%, inflatie in 2007 was ruim 10%, en in het jaar 2008 tot dusver is ons geld ook weer 4% minder waard geworden. Een florin van 2005 was dus (103/100)x(110/100)x(104/100)=1,18 maal zoveel waard als de florin van vandaag. Ik kan er dus maar 100/118= 85% voor kopen van wat ik er in 2005 voor kon kopen. En dat dus alleen door toedoen van de traagheid van de belastinggaarders.
Daarvoor, jongens en meisjes van de Belastingdienst: bedankt maar weer.
N.B. Eigenlijk was ik blij verrast dat er nog wat is teruggegeven. Kan ik weer een paar rekeningen van betalen.
09 juli, 2008
afspraak maken
Bij het maken van tijdgebonden afspraken met dienstverleners kun je van een ding zeker zijn; ze worden niet nagekomen. Een afspraak op een bepaalde tijd is louter indicatief. Als je veel geluk hebt word je weliswaar op de dag van de afspraak te woord gestaan, maar beslist niet op het uur dat je hebt afgesproken. Beide partijen weten dat, maar het wordt wel tegen je gebruikt als je denkt dat jij dan ook wel wat later kunt komen. Dan komt het argument naar voren dat jij geen rekening houdt met het drukke schema van de dienstverleners, en dat je hen daardoor financieel of anderszins benadeelt. Alsof het jou en vele anderen urenlang laten wachten geen beslaglegging op jouw tijd inhoudt, en alsof jouw tijd gratis is. Er wordt dan voetstoots door de dienstverlener aangenomen dat jij niet behoeft te werken voor je inkomen, of dat je werkgever de verzuimde (niet productieve) uren zomaar compenseert.
Er worden ook nimmer excuses geboden voor het niet nakomen van een afspraak. Dat druist kennelijk in tegen de beroepseer. De expertise van de dienstverlener, waarvan je wegens ge-institutionaliseerde schaarste of wetskracht helaas afhankelijk bent, vereist kennelijk zoveel respect van je dat je je mond dichthoudt over het geleden ongerief, en dat je blij moet zijn als je eindelijk te woord gestaan wordt.
Dit geldt speciaal ten aanzien van de medisch specialisten, de kantonrechters, de belastinginspecteurs en de ambtenaren van de vreemdelingendienst voor wie afspraaktijden ten enenmale wezensvreemd zijn. Allemaal hebben zij administratieve krachten tot hun beschikking met wie de afspraken worden gemaakt, die afsprakenagenda's onderhouden compleet met telefoonnummers en e-mailadressen op werk- en prive-adressen. Hebt u echter weleens meegemaakt dat u door een van deze dienstverleners tijdig op de hoogte werd gesteld van hun ontstentenis? Neen!; dat kan ik u uit ervaring zeggen. Zelfs als zij om een of andere reden niet op het eiland zijn wordt de andere partij hiervan niet tijdig op de hoogte gesteld. Men laat u rustig naar het afspraakadres komen en laat u wachten, en pas als u uw ongenoegen luidkeels kenbaar maakt jegens de overige wachtenden, en dreigt met ter verantwoording roepen, wordt u meegedeeld dat de afspraak helaas geen doorgang kan vinden. Een geldige reden wordt nimmer gegeven door de degene die de boodschap mag overbrengen.
Is de oorzaak hiervan te vinden in gebrek aan organisatievermogen, in onkunde of onwil? Nee hoor, het is gewoon onze cultuur. En een belangrijk onderdeel van onze cultuur is het demonstreren van wat je je allemaal kunt permitteren, waartoe ook het laten wachten van mensen behoort. En zoals u weet is "cultuur" een gesublimeerde uiting van het minderwaardigheidscomplex van elke gemeenschap.
Houdt daarom bij het maken van een afspraak tenminste rekening met lang wachten als u te doen hebt met lieden van importantie (of met hen die de schijn van importantie willen ophouden).
Er worden ook nimmer excuses geboden voor het niet nakomen van een afspraak. Dat druist kennelijk in tegen de beroepseer. De expertise van de dienstverlener, waarvan je wegens ge-institutionaliseerde schaarste of wetskracht helaas afhankelijk bent, vereist kennelijk zoveel respect van je dat je je mond dichthoudt over het geleden ongerief, en dat je blij moet zijn als je eindelijk te woord gestaan wordt.
Dit geldt speciaal ten aanzien van de medisch specialisten, de kantonrechters, de belastinginspecteurs en de ambtenaren van de vreemdelingendienst voor wie afspraaktijden ten enenmale wezensvreemd zijn. Allemaal hebben zij administratieve krachten tot hun beschikking met wie de afspraken worden gemaakt, die afsprakenagenda's onderhouden compleet met telefoonnummers en e-mailadressen op werk- en prive-adressen. Hebt u echter weleens meegemaakt dat u door een van deze dienstverleners tijdig op de hoogte werd gesteld van hun ontstentenis? Neen!; dat kan ik u uit ervaring zeggen. Zelfs als zij om een of andere reden niet op het eiland zijn wordt de andere partij hiervan niet tijdig op de hoogte gesteld. Men laat u rustig naar het afspraakadres komen en laat u wachten, en pas als u uw ongenoegen luidkeels kenbaar maakt jegens de overige wachtenden, en dreigt met ter verantwoording roepen, wordt u meegedeeld dat de afspraak helaas geen doorgang kan vinden. Een geldige reden wordt nimmer gegeven door de degene die de boodschap mag overbrengen.
Is de oorzaak hiervan te vinden in gebrek aan organisatievermogen, in onkunde of onwil? Nee hoor, het is gewoon onze cultuur. En een belangrijk onderdeel van onze cultuur is het demonstreren van wat je je allemaal kunt permitteren, waartoe ook het laten wachten van mensen behoort. En zoals u weet is "cultuur" een gesublimeerde uiting van het minderwaardigheidscomplex van elke gemeenschap.
Houdt daarom bij het maken van een afspraak tenminste rekening met lang wachten als u te doen hebt met lieden van importantie (of met hen die de schijn van importantie willen ophouden).
Abonneren op:
Posts (Atom)
