sponsorverslaving

Aruba is verslaafd aan sponsoren. Vrijwel alle activiteiten in het openbare leven worden grotendeels financieeel gesteund door de industrie, het bedrijfsleven en/of door overheidsbedrijven. Zonder sponsoren geen activiteit. Carnaval, vistoernooien, sportverenigingen, tentoonstellingen, hulpverleningsinstanties, politieke partijen, en noem maar op, zijn verslaafd aan sponsoren. En men vindt dat heel gewoon. De eerste actie bij elk evenement is het melken van de sponsoren. Vele tientallen malen per jaar wordt aangeklopt bij de olieraffinaderij, de bierbrouwer, de telefoonmaatschappijen, de importeurs van alcoholische- en frisdranken, de verffabriek, de transportbedrijven, de bouwmaterialenhandel, de hoveniersbedrijven, de grotere detailhandel, enzovoort. De sponsoren zijn hier uiteraard niet blij mee, maar weigeren te worden gemolken heeft zo z'n consequenties. Alles is met alles verweven in een kleine gemeenschap, en je weet nooit hoe en wanneer je goodwill, je benodigde vergunning, of medewerking anderszins, wordt gemanipuleerd.
Hoe het eiland eruit zou zien als het van dit soort verslaving zou genezen weet niemand. Het hele openbare leven met al zijn feesten zou de eigen broek moeten ophouden, dus ik vermoed dat het er wat minder feestelijk zou toegaan. Vooraf zullen er wellicht ernstige onthoudingsverschijnselen zijn. Mogelijk is het echter een verademing als eenieder de ander open en blij in de ogen kan kijken zonder ergens toe verplicht te worden of zijn.

parallellen

Ik ben een boek aan het lezen (The Hunt; formerly 27, van William Diehl) waarin als onderdeel van het verhaal de opkomst wordt beschreven van nazi Duitsland in de periode van 1926 tot 1933 (ca. 7 jaar). Adolf Hitler wordt daarin beschreven als de kleine gefrustreerde en driftige schreeuwlelijk, zonder behoorlijke opleiding maar met een smal snorretje en een groot ego, die hij was. Een man die nooit voor een leidinggevende politieke functie was gekozen, maar zich door allerlei intriges wist op te werken naar een positie waar hij macht en invloed kon uitoefenen. Om zich te kunnen laten gelden richtte hij o.a. het korps "Sturmabteilung" (SA) op, de zgn "bruinhemden". Deze SA, die noch politietaken, noch defensietaken had, werd vnl bemand met straattuig, hufters en hielenlikkers, en had als enig doel massaal op te treden tegen door de kleine schreeuwlelijk aan te wijzen "zondebokken". (daarbij "het wij zijn goed, zij zijn slecht-beginsel" van geestelijke armoedzaaiers hanterend). Door intimidatie en terreur van de SA wist de kleine schreeuwer uiteindelijk de gemoedsgesteldheid van de burgers in de door hem gewenste richting te sturen.
Toen ik dit las werd ik mij een aantal parallellen bewust, met wat ik in de afgelopen periode, 2001-2009 (ca.7 jaar) alhier heb waargenomen, en wellicht is het u ook al opgevallen, dat een kleine gefrustreerde en driftige schreeuwlelijk, zonder behoorlijke opleiding maar met een smal baardje en een groot ego, een man die nooit voor een leidinggevende politieke functie is gekozen, zich door allerlei intriges wist op te werken naar een positie waar hij macht en invloed kon uitoefenen. Om zich te kunnen laten gelden richtte hij o.a. het korps "Warda nos Costa (WNC) op, het zgn "blue-team". Deze WNC, die noch politietaken, noch defensietaken heeft, wordt vnl bemand met straattuig, hufters en hielenlikkers, en heeft als enig doel massaal op te treden tegen door de kleine schreeuwlelijk aan te wijzen "zondebokken". (daarbij "het wij zijn goed, zij zijn slecht-beginsel" van geestelijke armoedzaaiers hanterend).
Ik hoop dat ik spoken zie, maar ik ben er niet gerust op. Als de sociale en materiele situatie wellicht verder verslechtert, en er zondebokken moeten worden aangewezen heeft onze schreeuwlelijk zijn hulptroepen al klaar. U bent alvast gewaarschuwd.