ik ben (even) belangrijk

Ik ben kennelijk belangrijk dezer dagen, want ik krijg heel veel post, brochures en e-mail boodschappen van politici van alle signatuur en kleuren. Ze spreken me netjes met twee woorden aan, vragen naar mijn mening en mijn ideeen, naar wat ik graag veranderd en verbeterd wil zien en hoe zij mij daarbij van dienst kunnen zijn. Geen enkele moeite is hen teveel. Ik geniet natuurlijk van al die aandacht, want ik weet dat het niet echt is, maar een mooie droom die ophoudt zodra de stemlokalen op 25 september om 19.00 uur gesloten zijn. Hoe voelt dat, wilt u weten? Nou, stelt u zich een paleis vol met de mooiste en lekkerste hoeren voor, die jou allemaal willen verwennen met hun speciale talenten, en die je aandacht geven zoveel je maar wilt. Kunt u zich inleven? Wetend dat u straks weer buitenstaat? Berooid en ontnuchterd als de drang weg is? Nou, zo voelt dat. Het enige echte eraan is de hoerigheid van die mensen. Ze zijn teleurgesteld en rancuneus als hun charmes jou niet hebben kunnen verleiden, en de winnaar van je aandacht is je de volgende ochtend allang vergeten. Totdat het hele hoerentoneel weer opnieuw begint. Zucht! Zouden die mooie dromen in het vervolg niet wat langer kunnen duren h.h. politici?

boef of politieagent?

Het is steeds moeilijker onderscheid te maken tussen boeven, asocialen en wetsovertreders enerzijds, en politieagenten anderzijds, op ons mooie eiland. Hoezo dan?; zult u mij wellicht willen vragen. Wel, er zijn naar mijn waarneming teveel overeenkomsten tussen de wetsovertreders en wetshandhavers. En als de politieagenten geen uniform dragen is het onderscheid helemaal te verwaarlozen. Om te beginnen zijn er de kaalgeschoren koppies en de donkere zonnebrillen waardoor ze erg op elkaar lijken. Grote tatouages op alle delen van het lichaam dragen er ook aan bij de verschillen te verkleinen. Illegaal wapenbezit is een andere factor (schijnt vooral bij onze hogere politie-functionarissen voor te komen). Rondrossen op patsermotoren die nimmer van een normaal inkomen kunnen worden bekostigd, uiteraard zonder de verplichte valhelm te dragen, is ook een uiting van minderwaardigheidscomplexen die zowel bij criminelen als wetshandhavers, meer dan gemiddeld bij de bevolking, voorkomt. En aftuigen van echtgenoten lijkt ook meer dan gemiddeld voor te komen bij onze politieagenten, en o ja!, voor ik het vergeet, diefstallen van grote geldbedragen en verdovende middelen komen binnen de politiebureaux, het aantal in aanmerking genomen, verhoudingsgewijs zeker zo vaak voor als daarbuiten. En dan heb ik het maar niet eens over het autorijden onder invloed van sterke drank, (ook tijdens de diensturen!), het bewust (of uit onbenul?) negeren van verkeersregels en tekens, en andere 'kleinigheden'.

Desniettemin vraagt de politie 'respect' van mij. Jawel hoor; maar waarvoor dan?