Onze buren rondom hebben allen honden. Veel honden.Veel honden poepen veel, pissen overal op en tegenaan en blaffen 24 uur per dag in koor tegen alles wat beweegt; overdag tegen de postbode en de meteropnemer, en 's-nachts tegen vleermuizen of uiltjes. Allemaal des honds dus, want het is de aard van de beestjes.
Al die honden hebben trotse eigenaren. Bij elk Arubaans huishouden hoort tenminste een hond, en als je meer honden houdt dan ben je een betere Arubaan. De meeste, niet fanatieke 'yiunan di tera', verzorgen hun beesten goed, en ze ruimen de rommel op. Er zijn echter ook een paar 'machonan crioyo' die dat maar onzin vinden. Honden zijn er om te waken. Ze liggen dus aan de ketting in de volle zon, zitten onder de schurft en andere huidziekten, en ze zijn zo vals als de pest. Als die honden geluk hebben krijgen ze dagelijks vers water, en worden ze gevoerd met de huishoudelijke overschotten. Sommigen hebben zelfs dat geluk niet. De hondedrollen worden nimmer opgeruimd en liggen enkele decimeters hoog in een halve cirkel aan de periferie van de kettinglengte. Met als resultaat hinderlijke stank en vliegenoverlast voor de omwonenden. Maar dat maakt de machonan crioyo niet uit. Het is hun terrein en zij zijn er de baas. Als jij overlast ervaart is dat jouw zaak. Als je er niet tegen kan hoepel je maar op. Het is voor de honden zelf een belediging te spreken van een hondse manier van doen; maar menselijk kun je het toch ook niet noemen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten